CASE: PZ35-321-01 & CASE: PZ35-321-02

Produktdetails

Verlag

Ateliers Claudine

Erschienen

2018

Sprache

Dutch; Flemish

Seiten

153

Infos

153 Seiten

ISBN

6610000073269

Kurztext / Annotation

Duisternis viel over de wereld. En uit de schaduwen keerden ze terug. De zonden van de vader. En de zonden van de vader van de vader. Mensen leven angstvallig in het licht van lampen. Uit angst voor de gruwelen die uit de duisternis tevoorschijn komen.
In deze angstaanjagende wereld leeft Lise; een huurling. Tegen betaling trotseert ze de duisternis en de verschrikkingen die zich daarin schuilhouden. Deze INFINITUS MEMORIAS bundel bevat twee van haar huiveringwekkende opdrachten: CASE: PZ35-321-01 en CASE: PZ35-321-02

Textauszug

HOOFDSTUK 1

Het compartiment schudde heen en weer. Lise legde haar hoofd tegen de stalen wand en keek door het raam. Er was enkel duisternis. Het was ruim een uur geleden sinds ze de laatste lichten van de stad zagen.

Nu waren ze diep onder de grond.

De ondergrondse trein raasde met duizelingwekkende snelheid door de oude stenen tunnels. Lise wist dat amper een meter naast het raam een stenen muur was. Maar ze kon hem niet zien. Voor zover ze kon zien, strekte de duisternis zich eindeloos ver uit.

Binnen in de trein brandde een flauw wit licht.

Het flikkerde telkens de wagon hevig schudde.

Lise's hoofd bonkte even tegen de wand van koud staal, toen de trein over een versleten stuk spoor reed. De schok was zo hevig dat ze even heen en weer geslingerd werd. Maar Lise schrok niet. Het gebeurde zo vaak dat het geen zin had je er zorgen om te maken. De machinist die de ondergrondse trein door de tunnels reed, nam de moeite niet om te vertragen. Zelfs niet na een schok zoals deze. Het had geen zin; in een duisternis zo dicht als deze kon hij de hindernissen onmogelijk zien.

Het was beter om er niet aan te denken.

Er was een risico dat ze ontspoorden... maar zo ver buiten de stad was het beter dat de trein ontspoorde en dat ze allemaal in één klap stierven, dan dat hij tot stilstand kwam. Of zoveel vertraagde, dat wat in de duisternis van de tunnels ronddoolde, de trein in kon komen.

Het licht flikkerde weer bij de volgende schok.

Lise haalde haar blik weg uit de duisternis buiten de trein, en ze keek naar haar reflectie in het raam. Door het witte licht zag ze er nog bleker uit dan ze werkelijk was. Op haar hoofd droeg ze haar met diepe krassen overdekte helm. Haar ogen keken vermoeid.

Ze voelde zich ook een beetje slaperig.

Misschien moest ze haar ogen sluiten en wat rusten.

Het duurde nog even voor ze aankwamen.

"He Lise; heb je drinken?"

Lise keek om naar de man die naast haar op de stalen bank zat en schudde haar hoofd. Ze had twee flessen met water, maar dat was niet wat Burh bedoelde. Hij wilde Jun; zelfgemaakt whisky Lise had de halve fles met Jun die ze overhad, in haar kamer gelaten. Ze had de laatste paar dagen al te veel nachtmerries gehad. Drinken zou haar niet helpen om ze te vergeten.

Burh's grote gezicht betrok en hij mompelde wat.

Hij nam de helm van zijn hoofd en legde die op de bank naast hem. Lise keek naar zijn haren; ze waren nat van het zweten. Burh had het altijd te warm in de tunnels. Het was er dan ook om en bij de dertig graden. Terwijl hun kledij bedoeld was om hen tegen de koude temperaturen aan de oppervlakte te beschermen.

Burh opende zijn beschermende vest en blies geërgerd.

"Drink dan wat water, man" zei Lise.

"Water helpt niet bij zo'n klotewarmte."

Lise liet hem maar blazen en mompelen. Ze had het zelf ook te warm, maar zij zette nooit haar helm af. En ze dacht er niet aan om haar beschermende vest uit te trekken. Je wist maar nooit dat de trein onverwachts halt hield. Als ze geen tijd had om zichzelf weer behoorlijk aan te kleden... en ze moest de donkere tunnel in.

Het idee alleen al deed haar huiveren.

Ze greep het aanvalsgeweer op haar schoot steviger vast.

Omdat ze niets anders te doen had, en omdat het haar altijd een beetje geruststelde om het te doen, haalde ze het magazijn met kogels uit het geweer. Keek of het vol was. Heel snel. En duwde het dan meteen weer in het geweer. Met de palm van haar hand gaf ze er een korte klap tegen, en ze hoorde de geruststellende klik. Dan controleerde ze of er een kogel in de kamer zat. Ze zag het projectiel glimmen in het flikkerende licht van de treinwagon.

Met een snelle beweging duwde ze de pin weer op zijn plaats.

Haar wapen rook naar verse olie.

Ze had het net schoongemaakt.

Het zou haar niet in de steek laten.

"Burh, doe di

Beschreibung für Leser

Unterstützte Lesegerätegruppen: PC/MAC/eReader/Tablet