Alibi

Produktdetails

Verlag

De Crime Compagnie

Erschienen

2015

Sprache

Dutch; Flemish

Seiten

340

Infos

340 Seiten

ISBN

978-94-6109-177-2

Kurztext / Annotation

een WP thriller Tijdens een ontgroeningskamp wordt het levenloze lichaam van Belle op een verlaten dijkje gevonden. Als psychologe Wynona Post, oftewel WP, haar cliënte Josje hierover hoort vertellen, wordt ze gegrepen door het mysterieuze verhaal. WP vermoedt dat de dood van Belle geen natuurlijke dood was. In haar zoektocht naar de waarheid negeert ze grenzen en brengt daarbij ook haar eigen leven in g

Martine Kamphuis (1963) werkt als psychiater en heeft zich gespecialiseerd in de behandeling van mensen met gedragsstoornissen. Martine publiceerde eerder vier thrillers voor volwassenen, Vrij , Ex, Kift en Ziek. In oktober 2014 verschijnt haar vijfde thriller : Alibi. Daarnaast schrijft Martine spannende verhalen voor de jeugd, waaronder Zwemmen en Mist. Met twee van haar jeugdboeken 'Roken is dodelijk' en 'Niet geschoten is altijd mis' won Martine in 2007 en 2009 de John Flandersprijs.

Textauszug

Donderdag 31 oktober

Voor de zoveelste keer keek WP naar de klok. Het was drie minuten later dan de vorige keer dat ze gekeken had. Tien over vier. Ze kwam vast niet meer.

Als ze de deur een stukje openzette, kon WP vanachter haar bureau zien of er iemand door de gang liep. Ze zou een seintje moeten krijgen van de receptie zodra de nieuwe cliënte zich meldde, maar schade en schande hadden haar geleerd dat ze daar niet blind op kon vertrouwen.

De wijzer die de minuten aangaf maakte een sprongetje. Het bijbehorende geluid klonk bijna vrolijk in de stille kamer. WP sloot vast het e-mailprogramma af en haalde de map met de spullen die ze vanavond nodig zou hebben uit haar tas. Ze zou kennismaken met haar nieuwe supervisor. Dit werd de laatste reeks supervisiegesprekken die ze voor haar opleiding moest volgen.

Als ze dacht aan de vorige supervisor kreeg ze het nog steeds benauwd. Meneer Garssen was een van die mensen die er plezier in had anderen onzeker te maken, hij genoot ervan als hij iemand op een fout kon wijzen. Ze kende het type maar al te goed, ze had vanaf de eerste sessie door hoe hij in elkaar zat en toch had ze zich telkens weer hopeloos onderuit laten halen.

Deze keer moest het anders gaan. Voorzichtig haalde WP drie vellen papier uit de map tevoorschijn en keek ze na. De casus die ze vanavond in zou brengen was die van meneer Ter Avest, een man van zesentwintig die in de ICT werkte en hulp had gezocht omdat het hem niet lukte contacten te leggen. Als ze eerlijk was, moest ze bekennen dat ze hem niet gekozen had omdat ze veel vragen had over zijn therapie. Ze wist juist heel goed hoe ze hem moest behandelen.

Op een A4 had ze zijn levensgeschiedenis samengevat, op een volgend vel stonden de diagnostische overwegingen en dan was er nog een uitdraai van het behandelplan, allemaal precies zoals het hoorde. Geen speld tussen te krijgen. Dat wist ze, maar toch was ze zenuwachtig.

In een aparte envelop zat de USB -stick met de geluidsopname van de laatste sessie. De vorm van het stickje tekende zich af onder het witte papier. Het gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Natuurlijk wist ze dat het nuttig kon zijn om samen met een supervisor naar een gesprek te luisteren, maar ze haatte het. Ze vond haar stem altijd onecht klinken, de opmerkingen die ze maakte leken gekunsteld, ook als de cliënt er goed op reageerde.

Zestien over. Kon ze het maken om te vertrekken als de cliënte er om halfvijf nog niet was? Ze zocht in het elektronisch dossier naar de aanmeldingsgegevens. Josje Engelkens heette ze, ze was negentien jaar oud en zocht hulp omdat ze nare dingen had meegemaakt en daar last van bleef houden. Ze had concentratieproblemen, nachtmerries, zelfs paniekaanvallen. Bij de telefonische screening had ze niet willen vertellen wat haar was overkomen en dat was terecht gerespecteerd. Wat zou het geweest zijn? Ouders met losse handjes of andere losse gewoonten? Aanranding of verkrachting? Een auto-ongeluk? Wat het ook was, ze zag er vast tegen op om hier te komen. Dat was bij mensen met traumatische ervaringen eigenlijk altijd zo. Hulp zoeken betekende praten over nare herinneringen en onbewust gingen mensen vaak op zoek naar excuses om dat niet te hoeven doen. Was Josje Engelkens daarom te laat?

Als ze toch nog kwam, mocht dat niet voor niets zijn, besloot WP. Ze stond op en liep naar de kast, waarin ze haar boeken netjes recht zette. Op de plank eronder lagen folders over verschillende stoornissen, die ordende ze. De ficus die bij het raam stond had een paar gele bladeren. WP haalde ze weg en raapte er nog twee op van de grond. Met de blaadjes in de palm van haar hand keek ze om zich heen. Grijze vloerbedekking, een non-descript tafeltje met aan weerszijden twee grijsblauwe stoeltjes. Boven het zitje hing het enige dat de ruimte kleur gaf: een schilderij van een wei vol lentebloemen, een prachtige lichtblauwe luc

Beschreibung für Leser

Unterstützte Lesegerätegruppen: PC/MAC/eReader/Tablet