Produktdetails
- Verlag
- De Crime Compagnie
- Erschienen
- 2015
- Sprache
- Dutch; Flemish
- Seiten
- 330
- Infos
- 330 Seiten
- ISBN
- 978-94-6109-203-8
Kurztext / Annotation
Als haar vader een zeventienjarige jongen doodschiet, komt Emma's leven in gevaar
Op een mistige ochtend in oktober schiet de vader van Emma, politieagent Nick Overmars, een zeventienjarige jongen dood. Volgens hem was de jongen gewapend, maar het wapen wordt niet gevonden. Bovendien blijkt dat Nick nog een andere, heel persoonlijke reden had om te schieten. Al snel merkt Emma wat voor impact de schietpartij heeft als vrienden van de jongen op wraak zinnen en haar leven tot een hel maken...
Linda Jansma (1967) heeft inmiddels zeven thrillers op haar naam staan, waaronder de bestsellers Kwetsbaar en Tweestrijd. Ze is niet alleen een publiekslieveling, ook professionele jury's zijn gecharmeerd van haar schrijfstijl. Haar boeken stonden onder meer op de longlist van De Gouden Strop en die van de Diamanten Kogel. Ze won de Schaduwprijs en Schuilplaats werd Beste Vrouwenthriller 2013.
Textauszug
1 - Gwen
12 oktober, 03.45 uur
Het gegil wekte me uit een diepe slaap. Heel even vroeg ik me af of ik soms gedroomd had, maar nieuw geschreeuw maakte me duidelijk dat dat niet het geval was.
Emma.
Ze had weer een nachtmerrie. De zoveelste op rij. Voor de derde keer klonk er gegil, en nu liet ik me snel uit bed glijden en liep haastig naar Emma's slaapkamer. Ze was nog niet wakker toen ik het licht aanknipte. Ik zag het aan haar gesloten ogen. Met haar armen maaide ze wild om zich heen, en haar hoofd schudde van links naar rechts over het kussen.
'Emma,' fluisterde ik, terwijl ik naar haar bed liep en haar armen beetpakte.
Ze leek me niet te horen, gilde - nee, krijste - nogmaals en probeerde zich los te trekken uit mijn greep.
'Emma, wakker worden meisje,' zei ik nu luid. Haar hoofd gooide ze nog woester heen en weer. Ze trapte ongecontroleerd met haar benen, rukte zo hard met haar armen dat ik haar met moeite kon vasthouden.
Ik ging op haar bed zitten, uit alle macht proberend haar rustig te krijgen. Ze schreeuwde weer, kort, hoog, en leek zich toen ineens over te geven. Een zacht 'nee, nee, nee,' kwam over haar lippen, gevolgd door een jammerend 'laat me los'.
'Lieverd,' fluisterde ik. 'Het is goed. Het was maar een droom.'
Haar ogen schoten open, pupillen groot van angst. Tranen liepen over haar wangen. 'Mam?'
'Alles is goed,' herhaalde ik zacht.
Ze vloog overeind en sloot haar armen als een bankschroef om mijn nek. 'Hij... hij was...' begon ze, maar ik brak haar af met een zacht 'stt'.
Hij was er weer.
De zin die ze altijd zei als ze weer een nachtmerrie had gehad. Hij . De jongen, de klootzak die haar leven verwoest had. Ik wreef troostend over haar schokkende schouders en vroeg me voor de zoveelste keer af wanneer die beelden in haar hoofd eindelijk eens zouden vervagen. Of was ik te naïef en zou zijn beeld haarscherp in haar gedachten blijven, hoe oud ze ook werd? Dat idee deed me pijn. Emma was nog zo jong, net zestien geworden. Zou ze de angst die nu nog zo vers was tot haar dood met zich mee moeten dragen?
'Mam?'
Zonder Emma los te laten keek ik opzij. In de deuropening stond Jari. Eigenlijk heette ze Marianne, maar omdat Emma als kleuter de letter m nooit goed had kunnen uitspreken en haar altijd Jarianne noemde, was het Jari geworden. En gebleven. Ze was het evenbeeld van Emma, donkere krullen tot op de schouders, grijze ogen en een vrij slank figuurtje, maar dan drie jaar jonger. Ze gaapte hartgrondig en wreef met haar vuisten in haar nog slaperige ogen. Ik was de hemel te rijk geweest toen zij geboren werd. Twee dochters. Iets mooiers had ik me niet kunnen wensen. En ook Nick, met wie ik toen ruim vijf jaar getrouwd was, had niet trotser kunnen zijn.
Zwijgend stak ik mijn hand uit naar Jari, die meteen naar ons toe kwam lopen. Ik sloeg mijn arm om haar heen en trok haar tegen Emma en mij aan.
'Weer een nachtmerrie?' vroeg Jari zacht.
Emma zei niets. Het snikken werd minder en ik voelde hoe de spanning uit haar lichaam trok. Het was weer over. Voorbij. Het ellendige was alleen dat het weer terug zou komen. Morgen, overmorgen. Volgende week. Steeds beleefde ze die verschrikkelijke uren opnieuw en daar kon ik, noch Nick, noch die psychotherapeut die ze wekelijks bezocht ook maar iets aan veranderen.
'Het komt wel goed,' fluisterde ik, maar ik wist diep vanbinnen dat dat waarschijnlijk een leugen was.
09.15 uur
Hij was moe. Ik zag het aan zijn gezicht. Waarschijnlijk was zijn nachtdienst weer niet al te rustig verlopen. Ik had weleens geopperd dat hij er met het ouder worden slechter tegen leek te kunnen. Hij mocht dan nog wel niet zo oud zijn, eenenveertig, drie jaar ouder dan ik, toch had ik gemerkt dat die wisseldiensten hem niet in de koude kleren gingen zitten. Maar als ik dat tegen hem zei dan kreeg ik
Beschreibung für Leser
Unterstützte Lesegerätegruppen: PC/MAC/eReader/Tablet